នំកងទាំងបី ពួកយើងទាំងបីនាក់ ខ្មែរក្រោម ខ្មែរលើ ខ្មែរកណ្តាល
មួយរយៈពេលចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំកាន់តែក្លាយជាមនុស្សរវើរវាយច្រើនហើយ… ខ្ញុំចេះតែគិតច្រើន ស្រមើស្រមៃរវើរវាយអណ្ដែតអណ្ដូង… ហើយពេលទំនេរ សំកុកក្នុងខ្ទមម្នាក់ឯងដូច្នេះផង រឹតតែធ្វើឱ្យអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំហោះហើរទៅរកពិភពរវើរវាយកាន់តែខ្លាំងឡើង… មានពេលខ្លះ ខ្ញុំចង់វិលទៅរកអតីតកាល… ខ្ញុំចង់ក្លាយជាកូនក្មេងវិញ… ក្មេងតូចដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់… ក្មេងដែលមិនចេះគិតគូរវែងឆ្ងាយ… ស្រួលម្យ៉ាងដែរ! សោះហ្នឹងឈឺក្បាលស្មុគស្មាញច្រើន។
នាពេលរលឹមស្រិចៗ បាននាំអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ដែលកំពុងតែរសាត់តាមមាត់បង្អួចខ្ទម ឱ្យនឹកឃើញថ្ងៃមួយនៃយុវភាព…
រសៀលថ្ងៃសៅរ៍ មេឃស្រទំមីរដេរដាសដោយដុំពពកខ្មៅនៅទិសខាងកើត… ខ្ញុំដឹងថា បើខ្ញុំចេញកង់ទៅ មេឃច្បាស់ជាភ្លៀងទទឹកជោកអស់ហើយ តែខ្ញុំនៅតែសម្រេចចិត្តចេញទៅជួបមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាមេយរកបង្អុរភ្លៀងយ៉ាងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនជឿថាពួកគេមិនមកនោះទេ ព្រោះខ្ញុំដឹងថាពួកគេទាំងពីរជាអ្នកគោរពសន្យាណាស់។
នៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំឃើញស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់លក់នំកង ខ្ញុំនឹកចង់ទិញសម្រាប់ខេមានិងជំនិត។ ខ្ញុំក៏ឈប់កង់ ដើរសំដៅគាត់ ស្រាប់តែមានក្មេងជំទង់ម្នាក់ទៀតទូលនំគមមកទៀត ខ្ញុំចង់ទិញទាំងពីរមុខ ព្រោះខ្ញុំដឹងថា មិត្តទាំងពីររបស់ខ្ញុំចូលចិត្តនំទាំងពីរមុខនេះខ្លាំងណាស់ ជាពិសេសគឺខេមា ។ នាងបានផ្ដាំថា បើបានឃើញជួយទិញផ្ញើនាងផង ។ ខ្ញុំស្ដាយដោយអស់លុយពីហោប៉ៅរលីងសល់តែប៉ុន្មានរយរៀលសម្រាប់ទិញនំកងពីរតែប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជានំកងតិចក៏ពិតមែន តែវាចេញពីទឹកចិត្តដ៏ស្មោះស្មគ្រចំពោះមិត្តភាព…
នៅតាមផ្លូវក្រោមដំណក់ទឹកភ្លៀងផ្សែងក្រូច ខ្ញុំឈប់កង់ឈរសម្លឹងមើល ដោយឃើញស្ត្រីចំណាស់រើសអេតចាយរុញរទេះចាស់ដ៏កំព្រួកចៀសកន្លុក ដោយដាក់កូនពីមុខក្នុងរទេះគ្របប៉ាតង់កៅស៊ូកញ្ចាស់… ក្មេងតូចនោះអើតក្បាលចេញមកក្រៅ ហាក់ដូចជាមិនចង់ឱ្យម្ដាយរបស់វាទទឹកទឹកភ្លៀងតែម្នាក់ឯង។ ទិដ្ឋភាពនេះបាននាំចិត្តរបស់ខ្ញុំឱ្យធ្លាក់ទៅក្នុងអារម្មណ៍មួយ យ៉ាងចម្លែកក្នុងទុគ៌តភាពនៃជីវិត។ ខ្ញុំឈរសម្លឹងមើលគាត់សញ្ជឹងគិតយ៉ាងវែងឆ្ងាយរហូតដល់ភ្លេចខ្លួន… មួយសន្ទុះក្រោយមក ស្ត្រីចំណាស់នោះរុញរទេះមកដល់ក្បែរខ្លួនខ្ញុំ ហើយលើកដៃសំពះ ហាមាត់ស្រដីសុំក្ដីមេត្តា៖
«ពូ! សុំលុយទិញបាយឱ្យកូនហូបផង!»
ឮសម្ដីនេះភ្លាម ខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនប្រមូលអារម្មណ៍មកក្នុងខ្លួនឡើងវិញ ចិត្តខ្ញុំសង្វេគអាណិតគាត់ជាខ្លាំង… ដោយសភាវគតិ ខ្ញុំស្ទាបហោប៉ៅខោ តែគ្មានសល់ប្រាក់នៅបាតហោប៉ៅមួយសេនឡើយ។ រំពេចនោះ ខ្ញុំនឹកឃើញនំកងពីរនោះ ខ្ញុំក៏រូតកាតាបយកមកជូនគាត់ទៅ។ គាត់សំពះអរគុណសាជាថ្មី ហើយពោលពាក្យជូនពរប៉ុន្មានឃ្លា តែខ្ញុំមិនបានស្ដាប់ឮនោះទេ ព្រោះគាត់និយាយតិចៗពេក ស្ទើរតែពុំហើបមាត់។ ខ្ញុំជូនគាត់ក៏មិនដើម្បីតែពាក្យជូនពរនោះទេ គឺខ្ញុំបួងសួងកុំឱ្យគាត់មានវាសនាដូច្នេះទៀត… សូមឱ្យគាត់បានល្អប្រសើរជាងនោះ… ខ្ញុំសំពះតបទៅគាត់វិញ ហើយក៏ជិះកង់បន្តទៅជួបមិត្តភក្តិតាមការណាត់ជួបទាំងដៃទទេ។
ក្រោមដើមពោធិ៍ ដែលយើងតែងតែ ជួបជុំគ្នា មុខវត្តបទុម!
ខ្ញុំទៅដល់ដើមពោធិ៍ឃើញជំនិតអង្គុយអានសៀវភៅចាំខ្ញុំជាស្រេច។ ខ្ញុំរំពៃរកខេមាមិនឃើញ។ គ្រាន់តែដាក់គូទអង្គុយមិនទាំងបាននិយាយគ្នាប៉ុន្មានផង ស្រាប់តែអ្នកសុំទានមកសំពះសុំលុយពួកយើងតែម្ដង។ ខ្ញុំធ្វើអេះអុញរួចប្រាប់គេតាមត្រង់ដោយសម្ដីស្រាលថាអត់លុយទេ។ ជំនិតក៏ដកលុយពីកាបូបឱ្យក្មេងសុំទាននោះពីររយរៀលទៅ។ ក្រោយពីក្មេងនោះដើរចេញបាត់ ជំនិតនិយាយមកខ្ញុំតិចៗតែច្បាស់ៗក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំទាំងគូថា៖
«ឯងនេះចំជាចិត្តអាក្រក់មែនទែន! គ្រាន់តែគ្នាសុំប៉ុណ្ណឹងមិនឱ្យដែរ… កំណាញ់ណាស់! សព្វអាម៉ាពីរបីរយប៉ុណ្ណឹងសោះ! ឯងយកធ្វើមានអី?»
សម្ដីគេមួយៗទេតែជាកាំបិតយ៉ាងមុតស្រួច ជាគ្រាប់ព្រួញពិសយ៉ាងសាហាវអារបាញ់ទម្លុះដួងចិត្តខ្ញុំឱ្យឈឺពើតផ្សាជាខ្លាំង។ ខ្ញុំហួសចិត្តនឹងមិត្តរបស់ខ្ញុំដែលថាខ្ញុំជាមនុស្សកំណាញ់ អសប្បុរស… ខ្ញុំស្ទើរតែរកទំនុកឆ្លើយតបនឹងគេពុំកើត… តែខ្ញុំព្យាយាមនិយាយពន្យល់គេតិចៗថា៖
«សម្លាញ់! គ្នាមិនកំណាញ់ពេកនោះទេ! ការជួយគ្នា ការឱ្យទានជាការល្អប្រសើរហើយ តែគ្នាមិនចង់ឱ្យគាត់នោះទេ ទោះបីជាគ្នាមានលុយក៏ដោយ… ឯងឃើញទេ? គាត់មានដៃពីរជើងពីរដូចតែយើងដែរ… យើងខិតខំរកស៊ីលំបាកសឹងនឹងងាប់ទៅហើយ ឯពួកគាត់បែរជាមកដើរសុំគេស្រួលៗទៅវិញ!…»
ខ្ញុំផ្អាកបន្តិច ដោយឃើញជំនិតជ្រួញចិញ្ចើម ដោយសារសម្ដីរបស់ខ្ញុំ ប្រាស់ចាកការយល់ឃើញរបស់គេហើយមើលទៅ។ ខ្ញុំលេបទឹកមាត់ផ្សើមបំពង់.កបន្តិច រួចស្រូបខ្យល់បំពេញសួត ហើយនិយាយបន្ត៖
«គ្នានិយាយនេះមិនមែនមានន័យថា គ្នាអមនុស្សធម៌ពេកនោះទេ ហើយក៏មិននិយាយតែដើម្បីការពារខ្លួននោះដែរ… ប៉ុន្តែគ្នាយល់ឃើញថា បើយើងជួយគាត់ដោយឱ្យត្រឹមតែលុយប៉ុន្មានរយរៀលគ្រាន់តែទិញបាយមួយពេលប៉ុណ្ណោះ… ថ្ងៃស្អែកគាត់នឹងដើរសុំទានគេទៀត…»
និយាយប្រាប់ជំនិតមកដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំនឹករអៀសខ្លួនខ្លះដែរ… មុននេះខ្ញុំឱ្យនំកងទៅស្រីចំណាស់រុញរទេះម្នាក់នោះ… មិនដឹងហេតុអ្វីបានជាបណ្ដាលឱ្យខ្ញុំឱ្យនំទៅគាត់? ប្រហែលជាមកពីអាណិតកូនក្មេង នៅក្នុងរទេះនោះទេដឹង? ឬមួយមកពីម្ដាយនិងកូននេះចេះងើបតស៊ូហើយ ដូច្នោះខ្ញុំត្រូវតែជួយជំរុញបន្ថែម?
ខ្ញុំអាក់មួយសន្ទុះ ឃើញថាជំនិតយល់នូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយតិចៗដែរ… ខ្ញុំក្រលេកទៅខាងឆ្វេងដៃរបស់ខ្ញុំប្រមាណជាហុកសិបម៉ែត្រ ឃើញជនពិការជើងស្ដាំកំពុងអង្គុយដោះមួកសំពះសុំទានគេ… ខ្ញុំងាកមកមិត្តរបស់ខ្ញុំវិញ ហើយកេះប្រាប់គេ៖
«ឯងឃើញទេ? ជនពិការស្រុកយើងភាគច្រើនសុទ្ធតែជាអ្នកសុំទាន! មានជនពិការជាច្រើនលើពិភពលោកដូចជាហ.អូតូតាគេ(H.Ototake) តូនី-គ្រិស្ទានសិន(Tony-Christansen) ម៉ាក-អិនគ្លិស(Mark-Inglis) លោកស្រីស្ទេនហ្វាន-ហូវគិន(Stephen-Howkins)… ខ្លះជាមហាសេដ្ឋី ជាអ្នកបំបែកឯតទគ្គកម្មពិភពលោក ជាបុគ្គលជោគជ័យយ៉ាងសម្បើមក្នុងជីវិត… ពួកគេទាំងនោះមិនដែលគិតថា ខ្លួនគេពិការម្ដងណាឡើយ… អវយវៈរបស់គេពិការពិតមែនតែខួរក្បាលរបស់គេមិនពិការទេ! គ្នាឃើញឯងចែករំលែកប្រាក់កាសឱ្យអ្នកសុំទានពេលនេះនិងពីមុនៗមក គ្នាសប្បាយចិត្តណាស់ដែលគ្នាមានមិត្តភក្តិដ៏ល្អ មានចិត្តសប្បុរស ចេះគិតគូរដល់អ្នកក្រក្សត់ដូចគ្នា… តែឯងមានដែលគិតទេថា លុយដែលឯងឱ្យគាត់នោះ គាត់យកទៅធ្វើអី? ជាការពិតណាស់សម្លាញ់! ការណ៍ដែលយើងឱ្យអ្វីទៅនរណាម្នាក់ យើងមិនរំពឹងចង់បានសំណងអ្វីពីគេមកវិញនោះទេ។ យើងគ្រាន់តែប្រាថ្នាចង់ឱ្យពួកគាត់កុំមានវាសនាដូចពេលនេះទៀត… ឱ្យគាត់បានល្អប្រសើរជាងនេះ… »
ខ្ញុំឈប់បន្តិចហើយបន្ត៖ «តែចំពោះការណ៍ដែលយើងឱ្យលុយទៅអ្នកសុំទានដែលមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ ឬមានរាងកាយពិការភាពខ្លះល្មមអាចធ្វើកិច្ចការបាន គឺធ្វើឱ្យគាត់បាត់បង់ការតស៊ូក្នុងជីវិត គ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមនឹងតស៊ូតទៅ ហើយសុខចិត្តទទួលយកជីវិតជាអ្នកសុំទានតែម្តង… មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះទេ កូនៗរបស់គាត់នឹងយកតម្រាប់តាម… នេះ! ខ្ញុំមិននិយាយចំពោះការដែលមានករណីជំរុញទៅកាន់ស្ថានភាពទល់ច្រកនោះទេ ការណ៍ដែលខ្ញុំនិយាយនេះ ចំពោះតែបុគ្គលមួយចំនួនដែលលើកដៃសុំទាន់គេ ដោយមិនខ្មាស ទាំងខ្លួននៅមានកម្លាំងតស៊ូបាននៅឡើយ។
ខ្ញុំនិយាយតាមតែអារម្មណ៍ដោយមិនសូវបានគិតគូររកដំណោះស្រាយឲ្យបានវែងឆ្ងាយ។ ខ្ញុំផ្អាកលែបទឹកមាត់ផ្សើមបំពង់កហើយនិយាយត៖ «យកល្អ… បើសិនជាយើងចង់ជួយពួកគាត់ដោយស្មោះពិតមែន យើងគួរតែនាំគាត់ទៅរកអង្គការ ឬមណ្ឌលកុមារកំព្រាដើម្បីជួយពួកគាត់ឱ្យបានរៀនសូត្រនិងរៀនវិជ្ជាជីវៈផ្សេង ដើម្បីប្រកបរបរសុចរិតចិញ្ចឹមជីវិតដោយខ្លួនគាត់។»
ពោលមកដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំនឹកដល់ពេលដែលខ្ញុំឱ្យនំកងទៅស្ត្រីនោះទៀតហើយ! សំណួរតែមួយដដែលរត់ក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ… ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំឱ្យនំទៅស្ត្រីនោះ? ម៉េចមិនទុកឱ្យមិត្តភក្តិសម្រាប់បរិភោគជុំគ្នា? ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថាចង់ជួបគាត់ម្ដងទៀត… ប្រហែលជាមនោសញ្ចេតនារបស់ខ្ញុំផ្ដោតធ្ងន់ទៅលើស្ត្រីម្នាក់នោះហើយមើលទៅ? ឬមកពីខ្ញុំគ្មានភាពកក់ក្ដៅពីម្ដាយតាំងពីតូច ទើបបណ្ដាលឱ្យខ្ញុំអាណិតស្ត្រីនោះ? ចំណោទគ្មានចម្លើយនៅតែវិលវល់ក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំរហូតដល់ជំនិតនិយាយទាំងភ្ញាក់ផ្អើល៖
«គ្នាយល់ហើយ! បើយើងឱ្យតែត្រី មិនបង្ហាញបឹង… ឬមិនបង្រៀនរបៀបស្ទូច គាត់រស់បានតែមួយថ្ងៃតែប៉ុណ្ណោះ…»
«ត្រឹមត្រូវហើយ! លោកគ្រិស្តូហ្វឺ-លី(Christophe-Lee)មានប្រសាសន៍ថា “ឱ្យត្រីគេហូប គេរស់បានតែមួយថ្ងៃ តែបង្រៀនឱ្យគេចេះស្ទូចត្រី គេរស់បានមួយជីវិត ប៉ុន្តែបើយើងបង្រៀនឱ្យគេចេះគិត មិនបាច់ទៅនេសាទនោះទេ!”»
ជំនិតគិតមួយសន្ទុះហើយមានយោបល់៖
«អ៊ីចឹងយើងគួរនាំក្មេងកំព្រា អ្នកសុំទានទាំងនោះទៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាតាមលទ្ធភាព… ម៉េចល្អទេ?»
«ល្អហើយ! គ្នានៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាជាងដប់ឆ្នាំហើយ គ្នាល្មមដឹងរឿងហ្នឹងខ្លះដែរ! យើងត្រូវតែសាកល្បងមើល! តែបច្ចុប្បន្នមានមណ្ឌលខ្លះទាល់តែមានបក្សពួក មានខ្សែពួរទើបចូលបាន! មិនមែនជារឿងធម្មតាទេ! តែទោះជាយ៉ាងណា ក៏យើងត្រូវតែសាកល្បង!»
យើងកំពុងសន្ទនាមកដល់ត្រឹមនេះ ខេមាជិះម៉ូតូមកដល់ល្មម។ នាងដើរមករកពួកយើងព្រមទាំងនិយាយឌឺភ្លាម៖
«ឯណានំកង? ក្រែងថាទិញផ្ញើខ្ញុំនោះអី? ចិត្តអាក្រក់ណាស់ពួកម៉ាក!» នាងនិយាយម្ញ៉ិកម៉្ញក់ហើយរូតកាតាប រួចបន្ត «នេះនំកងនែ! ពួកម៉ាកចិត្តបានទាំងពីរ!»
នាងនិយាយកំប្លែងយ៉ាងស្ងួតរកតែខ្ញុំទប់ស្នាមញញឹមមិនបាន។ ខេមាតាំងពីបានស្គាល់រាប់អានពួកយើងមក នាងស្រស់ថ្លាជាងមុន នាងលេងច្រើនព្រោះនាងរងទុក្ខព្រួយឆ្អែតហើយក្នុងរង្វង់គ្រួសារ។ ការពិតទៅខេមាជាមនុស្សចិត្តទន់ ងាយនឹងបង្ហូរទឹកភ្នែកចំពោះមនោសញ្ចេតនាណាស់ នាងមិនបានទទួលភាពកក់ក្ដៅពីគ្រួសារ… ពេលដែលរំលឹករឿងវិបត្តិគ្រួសារម្ដងៗ ខេមាយំតែរហូត… ដោយសារការលំបាកដូច្នោះហើយទើបធ្វើឱ្យនាងចេះតស៊ូ ជម្នះឧបសគ្គរហូតដល់បានអាហារូបករណ៍នៅសាកលវិទ្យាល័យដល់ទៅបួនឆ្នាំ ហើយដោយសារមានប្រវត្តិកម្សត់ដូចគ្នា ទើបយើងបានស្គាល់គ្នា គឺយើងដឹងក្លិន ស្គាល់មុខអ្នកទុក្ខព្រួយ។
ឯជំនិតវិញ ឪពុកម្ដាយលែងលះគ្នាអស់ហើយ… ជំនិតកំព្រាក្នុងនាមមានមេបា។ ពួកគេប្រហែលជាគ្រាន់បើជាងខ្ញុំផង គេកំព្រាមែន តែគេបានឮពាក្យសុំលែងលះគ្នា សុំចែកផ្លូវរបស់ឪពុកម្ដាយ តែខ្ញុំសូម្បីតែបានឮក៏មិនបានផង…!
ដោយធ្លាប់មានប្រវត្តិកម្សត់កំព្រីកំព្រាដូច្នេះហើយ ទើបកាលនោះយើងពិភាក្សាគ្នារៀបចំគម្រោងបង្កើតមណ្ឌលកុមារកំព្រានៅទីជនបទដាច់ស្រយាលមួយកន្លែង ក្រោយពេលយើងរៀនចប់បរិញ្ញាបត្រ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះដល់កុមារកំព្រាក្រីក្រពិតប្រាកដដែលទន្ទឹងរង់ចាំជំនួយមនុស្សធម៌ដ៏ស្មោះសរ ដែលជាចំណែកមួយជួយស្រោចស្រង់ជីវិតចេញពីគ្រោះអវិជ្ជា និងជួយស្ដារមាតុភូមិដ៏កម្សត់របស់យើង…។
នឹកមកដល់គម្រោងនេះ ជាកម្លាំងចលករជំរុញឱ្យខ្ញុំងើបពីកន្ទេលទាំងត្រដាបត្រដួស ព្រោះបាត់ជើងស្ដាំម្ខាង។ ខ្ញុំទើបតែចេញពីមន្ទីរពេទ្យបានកន្លះខែតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំនៅតែចងចាំថ្ងៃណាត់ជួបនោះជានិច្ច… ខ្ញុំមិនជឿថាពួកគេលក់ឧត្តមគតិ ធ្វើជាខ្ញុំកញ្ជះបម្រើបារាំងនោះទេ… ពីរឆ្នាំមកហើយដែលពួកគេមិនបានមកជួបតាមការណាត់… ខ្ញុំនៅតែចាំជំនិត និងខេមាត្រឡប់មកស្រុកវិញ។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃពិសេស ជាថ្ងៃពិសេសនៃអនុស្សាវរីយ៍… ខ្ញុំត្រូវតែទៅរង់ចាំពួកគេនៅកន្លែងណាត់ ទោះបីជាខ្ញុំពិការ ដើរស្ទើរមិនរួចក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំខំដើរទាំងត្រដាបត្រដួសចេញពីខ្ទមដើម្បីទៅជួបពួកគេជាចុងក្រោយមុននឹងខ្ញុំត្រូវចាកចេញទៅដែរ។
ខ្ញុំជិះកង់ទៅរង់ចាំពួកគេ ទាំងពីរ។ សង្ឃឹមថាពួកគេនឹងមកជួបខ្ញុំជាចុងក្រោយ។
ខ្ញុំរង់ចាំមិត្តសម្លាញ់ទាំងពីរ នៅក្រោមដើមពោធិ៍មុខវត្តបទុមវតីរាជវរារាម។ ទោះបីជាព្រះអាទិត្យហៀបអស្ដង្គតនៅបស្ចិមទិសក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែឈរទប់ខ្លួននឹងឈឺច្រត់ សម្លឹងមើលទៅទិសខាងកើតនៃត្រើយសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏វែងឆ្ងាយ។ ខ្ញុំរំពឹងថាខ្ញុំនឹងមានជីវិតរស់នៅមើលកម្ពុជារួបរួមគ្នាក្នុងឆ្នាំ២០៤៩… នឹកដល់ចុងកន្ទុយនៃឆ្នាំនេះកាលពីប្រាំមួយទស្សវត្យ៍មុននោះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំក្ដៅចិត្តឆួលដូចគេអារកាត់សាច់ទាំងដុំៗ…
កំពុងតែឡើងកំហឹងឆេះក្នុងប្រអប់ទ្រូងស្រាប់តែ…
«ពូហូបនំទៅ! ខ្ញុំជូន…»
ដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងប្រភពសំឡេង ខ្ញុំគ្រាន់តែឃើញនំកងពីរប្រាកដខ្លួននៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រតិកម្មភ្លាមមួយរំពេច… គេឱ្យខ្ញុំប្រហែលជាស្មានថាខ្ញុំជាអ្នកសុំទានហើយមើលទៅ ដោយឃើញរូបរាង សម្លៀកបំពាក់ប្រលាក់ស្រមករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំលះបង់សាច់ស្រស់ឈាមស្រស់ការពារសន្តិភាព ការពារទឹកដី ការពារប្រជាជាតិមាតុភូមិឱ្យសុខសាន្ត តែទីបំផុតខ្ញុំបានត្រឹមតែឈ្មោះជាអ្នកសុំទាន បានត្រឹមតែគេបោះនំកងពីរហ្នឹងឬ? ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងដោយចិត្តក្ដៅងំ… ភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំស្ទើរស្រក់ឈាម…
បែបឃើញខ្ញុំមិនទទួលនំនិងមិនឆ្លើយតប ទើបមានសំនួនជាថ្មី៖
«ពូ! សូមពូទទួលនំនេះទុកហូបចុះ! ប្រហែលជាមិត្តរបស់ខ្ញុំមិនមកទេមើលទៅ ក្នុងឆ្នាំនេះ!»
ឮសម្ដីម្ដងនេះជាសំឡេងស្រី ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្ដាប់ឮកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន… ជាសំនៀងយ៉ាងទន់ភ្លន់… ខ្ញុំស្រាប់តែភ្ញាក់អារម្មណ៍ ក្រោយពីឱនមុខចុះយ៉ាងយូរមក។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំព្យាយាមរំងាប់ចិត្តខឹងក្រោធ ដែលកំពុងតែពុះកញ្ជ្រោលអម្បាញ់មិញ ហើយខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថា ប្រយោគខ្លីៗមុននេះ ជាវាចាដ៏ទន់ភ្លន់របស់មិត្តនារី ដែលខ្ញុំតែងតែនឹកគិតដល់នាង។ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តងើបមើលមុខចំ…
មែន!… មែនគឺខេមា មិត្តនារីជាទីស្រឡាញ់ ដែលអវត្តមានពីរឆ្នាំមកហើយនៅកន្លែងណាត់នេះ។ ដោយសេចក្ដីត្រេកអរ និងក្ដីនឹករលឹកយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ យើងស្ទើរតែស្ទុះឱបគ្នា តែដោយរនាំងជញ្ជាំងគំនិតប្រពៃណី យើងក៏ប្ដូរមកសំពះ និងចាប់ដៃគ្នាដោយសភាវគតិ។ នាងញញឹមទាំងទឹកភ្នែកមករកខ្ញុំ… ខេមាយំទៀតហើយ! លើកនេះ ខ្ញុំអត់ទ្រាំទប់ទឹកភ្នែកលែងបាន… ទឹកភ្នែកជោរជន់សម្រុកចេញមកក្រៅ… ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអីបានជាខ្ញុំត្រូវយំនោះទេ! មកពីត្រេកអរនឹងបានជួបខេមា ដែលបែកគ្នាជាយូរមកហើយ ឬអាណិតខ្លួនឯងដែលក្លាយជាជនពិការ… ទេ! ប្រហែលដោយសារសេចក្ដីនឹករលឹកត្រឹមត្រូវជាង… ខ្ញុំទប់អារម្មណ៍ ប្រមូលស្មារតីឡើងវិញ។ ខ្ញុំសើរើព្រឹត្តិការណ៍មុននេះបន្តិច… ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចំណាំសំឡេងរបស់នាងមិនបាន? មកពីយើងបែកគ្នាយូរពេក? ឬមួយមកពីត្រចៀករបស់ខ្ញុំស៊ាំនឹងស្នូរកាំភ្លើងបានជាស្ដាប់សំឡេងរបស់ខេមាមិនស្គាល់? ឬក៏មកពីការដាច់សរីរៈទើបធ្វើឱ្យរូបខ្ញុំប្រែប្រួលអារម្មណ៍ផ្លូវចិត្តដូច្នេះហើយមើលទៅ!
កំពុងតែស្លុងក្នុងការគាស់កកាយរកប្រភពនៃឥរិយាបថ ខេមាយកខ្នងដៃជូតទឹកភ្នែក ដែលរមៀលមកលើថ្ពាល់សម្លឹងមើលមកជើងស្ដាំរបស់ខ្ញុំ ហើយហើបមាត់ទាំងរន្ធត់៖
«រក្សា…»
នាងគ្រាន់តែហៅឈ្មោះរបស់ខ្ញុំហើយក៏យំសាជាថ្មី… ខ្ញុំបានយល់ពីបំណងរបស់នាង ហើយខ្ញុំក៏ទប់ចិត្តនិយាយប្រាប់នាង៖
«ខ្ញុំពិការជើងហើយ!»
ឮបែបនេះ ខេមាខ្ទប់មុខយំតែម្ដង។
«ខេមា! ឈប់យំទៅ! ខ្ញុំពិការជើងគឺដើម្បីជាតិ! ខេមាត្រូវតែត្រេកអរ!»
នាងងក់ក្បាលតិចៗស្ទើរតែមិនកម្រើក តែនាងនៅតែយំមិនបាត់សោះ។
«បានហើយខេមាមិត្តល្អរបស់ខ្ញុំ! ឈប់យំទៅណា៎!»
«… ហេតុអីរក្សា?… »
«ខ្ញុំចូលធ្វើទាហាន ក្រោយពេល ដែលខេមានិងជំនិតទៅរៀនបន្តនៅបារាំង។ ថ្ងៃពិសេស នៃអនុស្សាវរីយ៍ក្រោមដើមពោធិ៍នេះ កន្លងផុតទៅពីរឆ្នាំមកហើយ! ខ្ញុំមកចាំមិត្តទាំងពីរ ពីរលើកដែរ តែមិនឃើញមក។ ប៉ុន្មានខែមុននេះ ខ្ញុំត្រូវទាហានបច្ចាមិត្តនៅព្រំដែនប្រាសាទព្រះវិហារខ្មែរបាញ់បេផ្លាតត្រូវជើងរបួសធ្ងន់ ហើយពេទ្យកាត់ចោល… តែឥឡូវមិនអីទេ អាចដើរបានគ្រាន់តែលំបាក!»
ខ្ញុំឈប់និយាយបន្តិច ហើយក៏ប្តូរសាច់រឿង ដើម្បីកុំឱ្យនាងយំខ្លាំងពេក ខ្ញុំក៏សួរបង្វែរ៖
«ចុះជំនិត គេអត់មកទេ?»
នាងឆ្លើយយ៉ាងខ្លី៖
«ជំនិតជាប់បួកស៍… គេត្រូវរៀនបន្តផ្នែករដ្ឋបាលពីរឆ្នាំទៀតទើបចប់…»
«ល្អណាស់! រៀនច្បាប់កាទូតហើយជាប់អាហារូបករណ៍រដ្ឋបាលសាធារណៈទៀត! ពិតជាពូកែមែនមិត្តខ្ញុំ! ប្រសើរណាស់! គេពិតជាបានធ្វើដូចអ្វី ដែលយើងបាននិយាយនឹងគ្នាពិតមែន!…»
ខេមាដឹងចិត្តខ្ញុំថាខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើឱ្យនាងសប្បាយចិត្តតាមរូបភាពខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិតទៅស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈដូច្នេះ ពិបាកនឹងរំភើបចិត្តត្រេកអរណាស់! ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដីក៏នៅក្នុងចិត្តខ្ញុំនៅតែសរសើរជំនិត មិត្តដ៏ល្អរបស់ខ្ញុំដោយសុទ្ធចិត្ត… ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងត្រូវបញ្ចេញមនោសញ្ចេតនារំភើបយ៉ាងណាឱ្យសមមិនកើតសោះក្នុងខណៈនេះ។
ខេមាគ្មានពាក្យអីនិយាយទេពេលនេះ ទោះបីជានាងជាអ្នកជំនាញកាទូតទើបរៀនចប់មកពីបារាំងក៏ដោយ… ខេមាស្ងាត់មាត់យ៉ាងយូរ… ដើម្បីបង្វែរភាពស្ងៀមស្ងាត់ ខ្ញុំក៏រំលឹកគម្រោងបង្កើតមណ្ឌលក្មេងកំព្រា ដែលយើងនិយាយគ្នាកាលពីពីរឆ្នាំមុន។ ខ្ញុំប្រាប់ឱ្យនាងកាត់យកប្រាក់បៀវត្ស៍ទាហានរបស់ខ្ញុំ សម្រាប់ជាជំនួយខ្លះក្នុងកិច្ចការនេះ។ យើងចាប់ផ្ដើមធ្វើបណ្ដើរៗទម្រាំជំនិតត្រឡប់មកវិញ។
ខ្ញុំសម្រេចចិត្តទៅកម្ពុជាក្រោមនាព្រឹកស្អែកនេះ។ វាជាការជ្រើសរើសនៃជីវិតចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំផ្ដាំនាងថា ខ្ញុំនឹងចេញចូលកម្ពុជាកណ្ដាលញឹកញាប់តាមការចាំបាច់សម្រាប់គម្រោងដែលយើងរៀបចំជាមួយគ្នា។
ខេមាក៏បានប្រាប់ខ្ញុំវិញផងដែរថា នាងនិងជំនិតយល់ចិត្តគ្នាទាំងសងខាងហើយគ្រោងនឹងរៀបការនៅពេលជំនិតបញ្ចប់ការសិក្សា។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តមែនទែននៅពេលដែលបានឮនាងប្រាប់ដំណឹងដ៏មង្គលដូច្នេះ។
ព្រឹកឡើងនៅចំណតរថយន្តក្រុង ខេមាជូនដំណើរខ្ញុំហើយហុចកញ្ចប់ខ្មៅ៖
«នេះសម្រាប់មិត្តភាពរបស់យើង!»
ខ្ញុំប្រុងបើកមើល តែនាងឃាត់ថាចាំមើលតាមផ្លូវ។ យើងលើកដៃសំពះលាគ្នា… នៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំស្រាយថង់នោះមើល ឃើញនំកងបីនិងអក្សរប៉ុន្មានបន្ទាត់ក្នុងកូនក្រដាសក្រហមតូចមួយថា “ដឹងនូវអ្វីដែលយើងដឹង មិនស្មើនឹងធ្វើនូវអ្វីដែលយើងបានយល់ដឹងនោះឡើយ!”…៕
ផ្ដើមសរសេរថ្ងៃបុណ្យឯករាជ្យជាតិ ០៩.១១.០៩
សរសេរចប់ ១0.១១.០៩
អរគុណយុវមិត្ត កញ្ញា អ៊ឺម រចនា ដែលបាន វាយអត្ថបទរឿនេះដោយផ្ទាល់ និង
អរគុណបងប្រុស សួង ម៉ាក់ ដែលបានជួយកែសម្រួលពិនិត្យស្នាដៃនេះផងដែរ។
ប្រលោមលោក 
Written by hengoudom
បញ្ចេញមតិ