« ដើរលក់វីតាមីនស៊ីទៀតហើយឬ?» នាងធ្វើមុខធុញទ្រាន់ដាក់សង្សារ «នីដើរចែកចាយឲ្យម៉ូយពេញមួយថ្ងៃហើយ ហត់ខ្លាំងណាស់! នីសុំសម្រាកសិនណា… ចាំថ្ងៃស្អែកសឹមទៅទៀត!»
ស្រស់ស្រី អង្វរករសង្សារនៅមុខរង្គសាល។ ដៃតោងបុរសជាប់ ដូចកូនក្មេងកំពុងអង្វរមនុស្សចាស់។
វីរៈដកដង្ហើមធំលាន់សូរឃូរ សម្លឹងមុខតូចតន់យ៉ាងទើសទាល់ «កុំក្បាច់ក្បូរច្រើនពេក គិតថាខ្លួនឯងគួរឲ្យស្រលាញ់ណាស់ឬ បានជាមានសិទ្ធិរើស? យើងមានការងារឲ្យធ្វើក៏ធ្វើទៅ ធំៗអស់ហើយល្មមជួយគ្នាធ្វើការរកស៊ីបានខ្លះហើយ!» សម្តីរបស់គេខុសប្លែកពីពេលថ្មីៗស្រឡះ។
«ហេតុអីក៏និយាយបែបនេះបងរៈ?» នាងងឿងឆ្ងល់ «មិនល្អទេ និយាយបែបនេះមិនសុភាពសោះ!»
«យើងគឺបែបនេះឯង!» គេគំហកខ្លាំងៗគំរាមស្រស់ស្រី «ប្រញាប់យកថ្នាំទៅឲ្យម៉ូយទៅ បើមិនអ៊ីចឹងជួបរឿងល្អមើលមិនខាន!»
«ជួបរឿងល្អមើលអី?» នាងជ្រួញចិញ្ចើមធ្វើមុខស្អុយ… គិតថាវីរៈនឹងលួង។
«គឺលក់ខ្លួននោះអី! បើគ្រាន់តែជួយគ្នាយកថ្នាំទៅឲ្យម៉ូយប៉ុណ្ណឹងមិនបាន ច្បាស់ជាត្រូវទៅលក់ខ្លួនយកលុយមកស៊ីចាយហើយ!»
«អ្ហា៎ះ! ម៉េចក៏បងរៈនិយាយជាមួយនីបែបនេះ? នីជាប្រពន្ធរបស់បងណ៎ា!» នាងស្រឡាំងកាំងកាន់តែខ្លាំង… ខ្សែភ្នែកដែលធ្លាប់តែស្រទន់របស់គេ ត្រលប់ក្លាយជាខ្សែភ្នែកកោងកាច។ ពីមនុស្សដែលធ្លាប់ល្អសែនល្អ ហេតុអ្វីគេនិយាយបែបនេះដាក់នាងកើត?
«ប្រពន្ធឬ? មនុស្សស្រីដូចនាងគ្មានគុណសម្បត្តិ មកធ្វើជាម៉ែរបស់កូនយើងទេ!» គេពេបមាត់ញញឹមចំអកគួរឲ្យខ្លាច «ចាំទុកក្នុងខួរក្បាលរបស់នាងទៅ ថា សង្គមតាមអ៊ីនធើណេត ជាសង្គមដែលប្រើខួរក្បាល ប្រើការគិត ប្រើវិចារណញ្ញាណ… តែបើល្ងង់ដូចនាង ច្បាស់ជាត្រូវគេបោកបែបនេះឯង!»
និយាយចប់ វីរៈក៏ដើរចេញវឹងពីខ្សែភ្នែករបស់នាង។
រជ្ជនី ស្រឡាំងកាំងនឹងការប្រែប្រួលរបស់សង្សារ។ នាងចាំបាច់ត្រូវតែព្រមយកវីតាមីនស៊ីទៅចែកចាយបន្ត ទោះបីជាហត់នឿយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ទោះយ៉ាងណាក៏នាងគ្មានថ្ងៃទៅលក់ខ្លួនជាដាច់ខាត។
…បើទោះជានាងមិនមែនជា កុលស្រ្តីដែលល្អប៉ុន្មានក៏ដោយ តែក៏មិនមែនចេះតែបណ្តោយខ្លួនបណ្តោយប្រាណឲ្យភ្លើតភ្លើនតាម ភ្លើងពណ៌ក្នុងទីក្រុងធំបែបនេះដែរ។
***
ប៉ូលីសចាប់ផ្តើមផែនការ ចេញចាប់ក្រុមអន្ធពាលនៅក្នុងរង្គសាលនេះ ពីបទឃុំឃាំងមនុស្សនិងមានការផលិតថ្នាំយ៉ាបា…
លោកប្រសិទ្ធិ៍ ដើរតាមផែនការរបស់ប៉ូលីសយ៉ាងចិត្តត្រជាក់… ទោះបីជានៅក្នុងចិត្តនឹកបារម្ភពីកូនស្រីខ្លួនឯងខ្លាំងយ៉ាងណា ក៏ខំអត់ទ្រាំ។
«ហ៊ឺយ! ប៉ូលីសមកហើយវ៉ឺយ!!!» វីរៈស្រែកបង្កូកខ្ទររង្គសាល នៅពេលឃើញក្រុមប៉ូលីសសម្រុកចូលមក។
រំពេចនោះ ក៏កើតមានការប៉ះទង្គិចអាវុធយ៉ាងខ្លាំងក្លា រហូតធ្វើឲ្យរបស់របរនៅក្នុងរង្គសាលធ្លាក់បែកខ្ចាត់ខ្ចាយគ្មាន សល់។ យុវវ័យប្រុសស្រីជាច្រើននាក់ត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើងដួលច្រងាប់ ច្រងិលគរលើគ្នាព្រោះមិនបានប្រុងប្រៀបខ្លួន។
វីរៈបាញ់តបតប៉ូលីសរហូតអស់គ្រាប់កាំភ្លើង។ គេក្រោកឆ្លេឆ្លារត់រកផ្លូវចេញមិនបានក៏យកទូរស័ព្ទចុចហៅ រជ្ជនីជាបន្ទាន់ «នី… អូននី… ជួយបងផង!»
«អាឡូ… បងរៈកើតអី?… មានរឿងអីកើតឡើងនៅរង្គសាល ហេតុអីក៏នីឮតែសំឡេងផ្ទុះផាវលាន់បែបនេះ?»
«មិនមែនជាសំឡេងផាវទេនី… កុំប្រញាប់និយាយអីនៅពេលនេះល្អជាង… អូននីត្រូវប្រញាប់បើកឡានមកទទួលបង នៅច្រកចេញខាងក្រោយជាបន្ទាន់ណា!!!» គេបញ្ជា សំឡេងដាច់ខាត មុននឹងចុចបិទទូរស័ព្ទ។
វីរៈរត់គេចពីគ្រាប់កាំភ្លើងរហូតទៅដល់ទ្វារក្រោយ។ គេភ្ញាក់ស្ទើរតែដាច់ផ្ងារនៅពេលឃើញក្រុមប៉ូលីសកំពុងឈរយាម នៅច្រកក្រោយដែរ «ហ៊ឺយ!»។
ប៉ូលីសរត់ចូលមកក្រៀកដៃគេជាប់ណែនទាំងសងខាង… ទោះបីកំលោះប្រឹងរើបំរះប្រកែកននៀល នឹងការចាប់ខ្ទាស់របស់ក្រុមប៉ូលីសយ៉ាងណា ក៏មិនអាចដោះខ្លួនបានដែរ «លែងយើង!!!»។
រជ្ជនី បើកឡានមកដល់ឃើញប៉ូលីសកំពុងចាប់វីរៈល្មម។ នាងគិតថាច្បាស់ជាមានរឿងយល់ច្រឡំអ្វីម្យ៉ាងជាមិនខានទើបរត់ ចូលទៅស្រែកឡូឡា។
«លែងបងវីរៈឥឡូវនេះភ្លាម គាត់មិនបានធ្វើអីខុសទេ!» នាងស្រែកដាក់ប៉ូលីស ច្រែតៗ។
លោកប្រសិទ្ធិ៍ ដែលអង្គុយតាមដានហេតុការណ៍នៅក្នុងរថយន្ត ពេលឃើញកូនស្រីខ្លួនឯងលេចមុខនៅកន្លែងកើតហេតុបែបនេះ ក៏ត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បើកទ្វារចេញមករត់សំដៅរជ្ជនីជាបន្ទាន់។
«មិនខុសយ៉ាងម៉េច… អារៈនេះហើយ ជាមេក្លោងរបស់ក្រុមជួញដូរគ្រឿងញៀន!» ប៉ូលីសតបសំឡេងធំៗ «បើមិនចង់ជាប់ពាក់ព័ន្ធទេ ចេញឲ្យឆ្ងាយទៅល្អជាង ប៉ារបស់ប្អូនកំពុងតាមសួររកផង!»
ស្រីតូចភ្ញាក់ក្រញាងនៅពេលឮប៉ូលីសរម្លឹកដល់បិតារបស់ខ្លួន។
រំពេចនោះ វីរៈប្រើកែងដៃស៊កប៉ូលីសទាំងពីរនាក់ដាច់ផ្ងារតូង… មុននឹងដណ្តើមកាំភ្លើងពីប៉ូលីសយ៉ាងទាន់ហន់។
រជ្ជនីមិនទាន់បានប្រុងប្រៀបខ្លួនក៏ត្រូវវីរៈចាប់យកធ្វើជាចំណាត់ខ្មាំង។
បុរសជាឪពុកស្រឡាំងកាំងព្រួយបារម្ភពីកូនស្រី «កូននី!!…»
«ប៉ា!» នាងសម្លឹងមុខបិតាយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើល មុននឹងតាំងស្មារតីងាកមកសម្លឹងមុខវីរៈដែលកំពុងឈរភ្ជង់កាំ ភ្លើងនាងពីក្រោយ «បងរៈ តើរឿងវាយ៉ាងម៉េច?» នាងសួរសំឡេងញ័រ។
«បិទមាត់ទៅ! ហើយចាំធ្វើតាមបញ្ជារបស់យើង!» គេគំរាមនាងសំឡេងមាំ។
លោកប្រសិទ្ធិ៍ ទ្រាំឈរសម្លឹងមើលកូនស្រីខ្លួនឯង ត្រូវគេចាប់ធ្វើចំណាត់ខ្មាំងមិនបាន… ក៏រើសយកដំបងឈើនៅលើដីរត់សំដៅចូលទៅជួយដោយមិនគិតពីជីវិត ខ្លួនឯង។
វីរៈ ឃើញមានមនុស្សរត់សំដៅចូលមកបម្រុងចាត់ការខ្លួន ក៏បាញ់តម្រង់ក្បាលពោះលោកប្រសិទ្ធិ៍ មួយរំពេច។
នៅចំពោះមុខកូនស្រីបែបនេះ តើនាងអាចទទួលបានទេ?
រជ្ជនីបំរះខ្លួនចេញ រត់សំដៅទៅរកឪពុកខ្លួនយ៉ាងរហ័ស «លោកប៉ា!»
នៅពេលវីរៈអស់ចំណាត់ខ្មាំង ប៉ូលីសក៏បាញ់សំឡេះវីរៈមួយរំពេច… គេដួលខ្ពោកទៅលើដី។
តរុណីនៅក្នុងហេតុការណ៍ យំអណ្តឺតអណ្តកដោយក្តីឈឺចាប់… នាងមានវិប្បដិសារីយ៉ាងខ្លាំងដែលខ្លួនឯងជាដើមហេតុធ្វើឲ្យឪពុក ត្រូវគ្រាប់នៅថ្ងៃនេះ។
«លោកប៉ា… លោកប៉ាកុំកើតអីណា… នីនៅទីនេះហើយ! នីសុំទោសសម្រាប់រឿងគ្រប់យ៉ាង… នីទើបតែដឹងថា ប៉ាស្រលាញ់កូនខ្លាំងប៉ុណ្ណា… ប៉ារត់ចូលមកជួយនីដោយមិនខ្លាចអ្វីសោះ!» នាងខ្សឹកខ្សួល។
«កុំបន្ទោសខ្លួនឯងអីកូន… កុំយំ…» គាត់ជូតទឹកភ្នែកឲ្យកូនស្រីដោយក្តីស្រលាញ់ «កូនមិនខុសទេ… ប៉ាខុសដោយខ្លួនឯងដែលមើលមិនឃើញលក្ខណៈពិសេសរបស់កូន! ប៉ាខុសដោយខ្លួនឯង ដែលតែងតែធ្វើឲ្យកូនឈឺចិត្តរហូតមក… ប៉ាខុសដោយខ្លួនឯងដែលចិញ្ចឹមកូនខុសទាំងងងឹតងងុល…» សំឡេងស្អកដាច់ៗ ប្រឹងនិយាយចេញពីបំពង់ក របស់បុរសជាឪពុក។
«លោកប៉ា… កូនស្រលាញ់លោកប៉ាណា… កូនទទួលស្គាល់ថា កូនជាក្មេងរឹងរូសក្បាលរឹង ការរៀនសូត្រខ្សោយ! នីសន្យាថា នីត្រូវតែល្អជាងនេះឲ្យបាន… សុំត្រឹមតែប៉ានៅជាមួយកូនណា!» នាងក្រសោបបិតាយ៉ាងណែន ដៃក្តោបដៃគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងកក់ក្តៅ។
«ប៉ាក៏ស្រលាញ់កូនដែរ កុំកង្វល់អី ប៉ាគង់តែនឹងជាទេ… កុំយំអីកូនស្រីប៉ា!» គាត់ព្យាយាមញញឹមដាក់កូន «ប៉ាធ្លាប់គិតថា ការដែលប៉ាខំប្រឹងប្រែងធ្វើការ ស្រវាចាប់យកមុខតំណែងធំៗមកទុក… អ្វីទាំងអស់នោះប៉ាធ្វើដើម្បីកូន ដើម្បីគ្រួសារ… តែប៉ាមិនធ្លាប់សួរកូនសោះថា កូនត្រូវការវាឬអត់?»
«កុំខំនិយាយអីលោកប៉ា…»
«ឲ្យប៉ាបាននិយាយជាលើកចុងក្រោយចុះ!» គាត់ឈឺចុកចាប់ពេញមុខរបួស តែក៏ព្យាយាមអត់ទ្រាំការឈឺចាប់នោះមិនឲ្យកូនឃើញ «ប៉ាសុំទោស… ដែលចូលចិត្តនិយាយថា កូនគ្មានលក្ខណៈជាកុលស្ត្រី… តែពេលនេះប៉ាដឹងហើយថា អ្វីដែលប៉ានិយាយនោះខុសស្រឡះ… កូនមានលក្ខណៈជាកុលស្ត្រីច្រើនណាស់ ច្រើនជាងប៉ាគិតទុកទៅទៀត! ពេលនេះកូនបានពិសោធន៍ឲ្យប៉ាឃើញហើយ… ថាភាពជាកុលស្ត្រីនោះគឺស្ថិតនៅលើចិត្ត! ន័យពិតរបស់ពាក្យថាកុលស្ត្រី… មិនមែនសម្តែងចេញតែសម្បកក្រៅទេ!» គាត់ញញឹមដាក់កូនស្រីខ្លួនឯង ដោយក្តីស្រលាញ់ដែលពេញប្រៀប «នី… ប៉ាស្រលាញ់កូនខ្លាំងណាស់!»
និយាយចប់ លោកប្រសិទ្ធិ៍ ក៏ផុតដង្ហើមក្នុងរង្វង់ដៃរបស់កូនស្រី។ ភាពកក់ក្តៅដែលនាងបានទទួលនៅពេលនេះ គង់ជាលើកចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់នាងហើយ។
រយៈពេលកន្លងមក រជ្ជនីជាក្មេងស្រីដែលកំព្រាម្តាយ ទើបភាពជាកុលស្ត្រីរបស់នាងមិនបានទទួលការបង្ហាត់បង្ហាញ ឲ្យសម្តែងចេញមកដោយត្រង់ដូចក្មេងផ្សេងៗទៀត។ តែទោះបីជានាងមិនបានទទួលការចិញ្ចឹមបីបាច់ល្អដួចគេឯង ក៏នាងអាចទទួលដឹងខ្លះៗនូវសេចក្តីស្រលាញ់ដែលឪពុកខ្លួនបញ្ជូន មកឲ្យតាមរយៈខ្សែភ្នែកដែរ… នាងទើបតែដឹងនៅថ្ងៃចុងក្រោយ!
… ថ្ងៃដែលគ្មានការឈ្លោះគ្នានៅក្នុងគ្រួសារ។
… ថ្ងៃដែលមានតែសេចក្តីស្រលាញ់… ថ្ងៃដែលមានតែការយល់ចិត្តគ្នា។
… ទម្រាំតែដល់ថ្ងៃនេះ… នរណាទៅដឹងថា វាជាថ្ងៃចុងក្រោយ…
០១ឧសភា២០១១
ប្រលោមលោក 
Comments on: "កុលធីតាផ្ការោយ(៥ចប់)" (1)
Your writing made me crying.