យំក៏យំទៅ

អំពីចម្រៀង

ឈ្មោះបទចម្រៀង យំក៏យំទៅ (Metfone: 60212146 , Mfone: 980803 , Smart: 306878)
និពន្ធទំនុកច្រៀង បទភ្លេង និងច្រៀងដោយ ម៉ា ច័ន្ទបញ្ញា (Eugene ma)
តន្ត្រីករហ្គីតា និងសម្រួលតន្ត្រី ដោយ ឡុង ស៊ីអៀប និង ម៉ា ច័ន្ទបញ្ញា (Eugene ma)
កាលបរិច្ឆេទនិពន្ធ ថ្ងៃសុក្រ ទី១០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១១
កាលបរិច្ឆេទផលិត ថ្ងៃសៅរិ៍ ទី១១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១១
កាលបរិច្ឆេទផ្សាយក្នុងCalltune ថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១១
ទីកន្លែងថត Opera Owner Studio

ទស្សនៈវិជ្ជា និង ចិត្តសាស្ត្រនៃបទ

បង្ខំមនុស្សម្នាក់ឲ្យរីករាយ ពេលគេកំពុងកើតទុក្ខមិនខុសពីបង្ខំឲ្យមនុស្សម្នាក់ខុស ទាំងខ្លួនគេត្រូវនោះទេ។ លក្ខណៈ​ពិសេស​នៃបទចម្រៀងនោះ ​គឺខ្ញុំ​មិន​បាន​ហាម​គេ​ទេ គឺ​ឲ្យ​គេ​យំ​ឲ្យ​ឆ្អែត​វិញ គឺយំដើម្បីឈប់យំ (បទលោកតាស៊ីន ស៊ីសាមុត)។ ខ្ញុំបានដាក់ចំណងជើងថា យំក៏យំទៅ ដោយក្នុងបទអ្នកច្រៀង ច្រៀង​បណ្ដើរ​សម្លេង​អ្នកចម្រៀង រាងពិបាកចិត្ត និងយំបណ្ដើរដែរ ពោលគឺប្រើវិធីបង្កប់ក្នុងបញ្ជាក់ថា ពាក្យនេះគ្រាន់តែប្រាប់បញ្ឈឺទេ ឯការពិត គឺមិនចង់ឲ្យយំនោះទេ។ នៅកណ្ដាលបទ គឺមានឃ្លាពោល ដែលធ្វើសាកល្បងលើកដំបូងខ្ញុំបានដាក់ពាក្យពោលថែមទៀត ដើម្បីលួងចិត្ត លួងអារម្មណ៍អ្នកដែលកំពុងយំ តែក្រោយមក ខ្ញុំបានទុកឲ្យកន្លែងនេះមានចន្លោះស្ងាត់ គឺសម្រាប់សម្រួលអារម្មណ៍អ្នកស្ដាប់ និងមានន័យថា អ្នកចម្រៀងក៏ពិបាកចិត្តដែរ បែបនេះគឺឋិតក្នុងន័យ ចិត្តវិទ្យា។

ប្រវត្តិបទចម្រៀង

ដោយសារតែទឹកចិត្តមនុស្សមានទំហំធំធេងណាស់ កាលពីប៉ុន្មានពេលមុន ខ្ញុំបានឃើញមិត្តភក្តិនារី និងបុរសជាច្រើននាក់ ឧស្សាហ៍កើតទុក្ខណាស់ អ្នកខ្លះគឺមិននិយាយអ្វីទេ អ្នកខ្លះទៀតចូលចិត្តនិយាយពីនេះពីនោះថ្លែងពីអារម្មណ៍ទុក្ខសោកនោះចេញមក។ ដោយឡែក មានមនុស្សមួយចំនួន គឺគេចូលចិត្តយំ។ ចំណោមមិត្តទាំងអស់ មានមិត្តម្នាក់ដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ។ នាងមានឈ្មោះថា ឡាដា។

ឡាដា ស្គាល់ខ្ញុំយូរដែរហើយ តែទើបតែមួយរយៈនេះទេ ពួកយើងរៀងជិតដិត ព្រោះឡាដា ចេះជួយទុក្ខធុរៈមិត្តភក្តិណាស់។ ជារឿយៗ មិត្តនេះក៏ដូចខ្លួនខ្ញុំដែរ គឺឧស្សាហ៍កើតទុក្ខ។ គេចូលចិត្តប្រភេទតន្ត្រីស្រាលណាស់ គឺប្រភេទហ្គីតា ឬព្យាណូ។ គាប់ជួន ថ្ងៃមួយនោះ ឡាដា ក៏ប្រាប់ខ្ញុំនិងមិត្តឯទៀតនៅលើWallគេក្នុងFacebook បែបលេងសើចថា គេយំ និងឈឺចាប់ទៀតហើយ។ ក្នុងនាមជាមិត្តផង ណាគេធ្លាប់រំលែកទុក្ខខ្ញុំផង ខ្ញុំក៏ទ្រាំស្ងៀមមិនបាន ក៏ឈឺឆ្អាល នឹងគេ។ ខ្ញុំចេះតែលួង តាមតែនឹកឃើញ ឲ្យគេឈប់យំ តែ​គេ​មិន​ព្រម​ឈប់​ទេ។ ខ្ញុំក៏នឹកឃើញតែងចម្រៀងមួយទុកជូនគេ។ បន្ទាប់ ពីតែងចម្រៀងនេះចប់ ខ្ញុំបានផ្ញើសារទៅក្នុងប្រអប់សំបុត្ររបស់គេ នូវប៉ារូលចម្រៀងទៅមុន។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏កេះហ្គីតាខ្លួនឯង (មិនពិរោះទេ តែអាចស្ដាប់បាន) ថត រួចបង្ហោះឲ្យគេស្ដាប់។ គេមិនមានប្រតិកម្មអីទេ។ ខ្ញុំគិតថា ទំនងវាមិនពិរោះអីមែន តែជាទឹកចិត្ត ណាបទនេះប្លែកពីបទដទៃហើយខ្លីផង ហើយ​ក៏​ចង់​សិក្សា​ពី​គុណភាព​បទភ្លេងបន្ថែមផងនោះ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តផលិតវាឡើង ម្ដងជាងពីរដង ដោយដំបូងឡើង ខ្ញុំគ្រាន់តែកេះ ហ្គីតាខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ រួចក៏បន្តឲ្យលោក ឡុង ស៊ីអៀប ជាអ្នកប្រដេញហ្គីតាឲ្យយ៉ាងពិរោះ ជា​ផ្លូវការ​រហូត​កែខៃ​បាន​ល្អ​អាច​ទទួល​យក​បាន និង​បាន​បង្ហោះ​ចូលក្នុងWebsite: http://www.phnompenh.com នៅថ្ងៃទី១៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១១ ហើយនៅថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១១ បទនេះ ត្រូវបាន​ដាក់​បញ្ចូលជាផ្លូវការជារបៀបCalltuneក្នុងប្រព័ន្ធមិត្តហ្វូនដែលមានកុងត្រាជាមួយក្រុមហ៊ុនKhmer Art និង​ក្រុមហ៊ុន​Calltune Lotus បីប្រព័ន្ធMfone Smart និង Metfone រយៈពេល៣ឆ្នាំ។ បទនេះមានលេខកូដ៖ 60212146។

ចម្រៀងនិងទំនុកច្រៀង

យំក៏យំទៅ

និពន្ធទំនុកច្រៀង បទភ្លេង និងច្រៀងដោយ ម៉ា ច័ន្ទបញ្ញា

អូ.. ហូ.. ហូ… អូ.. ហូ.. អូ.. ហូ…

(ភ្លេងហ្គីតា)

គ្រាន់តែដឹងថាអ្នកឈឺចាប់ គ្រាន់តែចង់ប្រាប់ថាគួរតែកាត់ចិត្តទៅ។

គ្រាន់តែដឹងថាអ្នកលួចយំ មិនចង់បង្ខំឲ្យអ្នកឈប់នោះទេ។

យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ

បើសិនយំទៅអ្នកបានស្បើយ យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ យំក៏យំ…ទៅ។

គ្រាន់តែសូមនៅពេលយំហើយ អ្នកក៏នឹងស្បើយ នឹងស្បើយឈប់ឈឺចាប់។

(ហ្គីតា អមនឹងពាក្យ អូ អូ ហូ អូ ហូ ហូ…)

(បទដើម៖ ពោល, អើ! ឥឡូវធ្វើតាមខ្ញុំណា អូខេ! ស្រែកអូហូមកតាមខ្ញុំ អូខេ! យំក៏យំទៅ តែជួយស្រែកអូហូណា៎)

អូ… អូ.. ហូ.. អូហ.. ហូ..

(ហ្គីតា និង ហួច) > ច្រៀងឡើងវិញទាំងអស់។

ចុងបញ្ចប់៖ យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ បើសិនយំទៅអ្នកបានស្បើយ

យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ… យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ យំក៏យំទៅ..

បើសិនយំទៅអ្នកស្បើយ… យំក៏យំទៅ….។

ចុចទីនេះដើម្បីស្ដាប់បទចម្រៀងផ្លូវការ៖

 

សំណល់ការងារពិសោធន៍

ពិសោធន៍លើកទី១៖

ពិសោធន៍លើកទី២៖

សូមអរគុណចំពោះការយកចិត្តទុកដាក់អាន។ សូមរីករាយគ្រប់ពេលវេលា។

ភ្នំពេញថ្ងៃទី ០៤ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១១

កំណប់

កំណប់

 

តើលោកអ្នកជឿសុបិនទេ? សុបិន​ឃើញ​គេ​ប្រាប់​ឱ្យ​ទៅ​ជីក​កំណប់! វា​ប្រហែល​មិន​មាន​ទេវតា​ឯណា​មក​ពន្យល់​សប្តិ​នេះ​ទេ តែ​ប្រហែល​ជា​ខ្មោច​ព្រាយ​បិសាច​អត់​មាន​ការ​ងារ​ធ្វើ មក​លេង​សើច​ក៏​មិន​ដឹង។

ព្រឹកនេះ​ព្រះ​សុរិយា​រះ​សើច​ស្ញេញ​ដាក់​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​យក​រឿង​យល់​សប្តិ​ពី​យប់​មិញ​មក​គិត។ កំណប់​មាស​មួយ​ហិប​កប់​នៅ​ក្នុង​ដំបូក​ក្រោម​ដើម​ត្នោត​បី​ដើម។ ខ្ញុំ​ស្គាល់​ទី​កន្លែង​នោះ​ច្បាស់​ដូច​ថ្ងៃ។ ថា​អរ​ក៏​មិន​អរ​ខ្លាំង ថា​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​ក៏​កុហក។ មែន! ខ្ញុំ​គិត​ថា​មិន​ដែល​នៅ​លើ​លោក​នេះ​មាន​រឿង​ព្រេង​សំណាង​ស្រួលៗ​អាច​កើត​លើ​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ទេ។ រស់​នៅ​តាំង​ពី​តូច​ដល់​ពេញ​កំលោះ ខ្ញុំ​ជួប​ប្រទះ​តែ​រឿង​ស៊យ​ឡើង​ធុញ​ទ្រាន់​ទៅ​ហើយ។ រឿង​អី​ដេក​សុខៗ​គេ​ហៅ​ឱ្យ​ទៅ​យក​កំណប់​នោះ? ហើយ​បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​បាន​កំណប់​មួយ​ហិប​មែន មនុស្ស​ល្ងង់​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​ក៏​មិន​ដឹង​យក​ទៅ​ប្រើ​ជា​ប្រយោជន៍​អី​ដែរ យ៉ាង​ច្រើន​យក​មក​ដេក​ស៊ី ក្លាយ​ខ្លួន​ជា​ជ្រូក​ប៉ុណ្ណោះ។

ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំ​នៅ​តែ​ដើរ​ទៅ​ទី​កន្លែង​ក្នុង​សុបិន​នោះ។ ដើរ​បណ្តើរ ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​បណ្តើរ។ ដើម​ស្មៅ​នៅ​តាម​ផ្លូវ​ថ្ងៃ​នេះ​ហាក់​ត្រូវ​សត្វ​គោ​ជាន់​ឡើង​ខ្ទេច​ខ្ទី ឯ​ដី​វិញ​ហាក់​ដូច​ជា​ត្រូវ​ទ័ព​សេះ​ទើប​តែ​រត់​កាត់​ហើយ​ថ្មីៗ។ ទេ! មិន​មែន​ទ័ព​សេះ​ទេ! …គោ​ក៏​មិន​មែន​ដែរ! ខ្ញុំ​ឈប់​ង៉ក់ រួច​ឈរ​ចំហ​មាត់​ធ្លុង។ ឱ! អ្នក​ភូមិ​ទាំង​អស់​កំពុង​ប្រមូល​ផ្តុំ​គ្នា​ក្លាយ​ជា​សំបុក​ឃ្មុំ។ សំឡេង​រញ៉េច​រញ៉ូច​របស់​ហ្វូង​មនុស្ស​ដែល​ខំ​ប្រជ្រៀត​គ្នា​នៅ​ម្តុំ​គល់​ត្នោត លាន់​ទ្រហឹង​អាក្រក់​ស្តាប់​ជាង​សំឡេង​ចាប​ចូល​សំបុក​ឆ្ងាយ​ណាស់។ សម្លឹង​មើល​ពី​ក្បាល​ខ្មៅ​ដ៏​កុះករ​នោះ​ត្រង់​ទៅ​លើ គឺ​ត្រូវ​ប៉ាច់​ចំ​ពី​ក្រោម​ដើម​ត្នោត​បី​ដើម​ក្នុង​សុបិន​ខ្ញុំ។ ងាប់​ហើយ! មក​មិន​ទាន់​គេ​ទេ​ខ្ញុំ! ដំបូក​ក្រោម​ដើម​ត្នោត​បី​ដើម​នេះ​ប្រាកដ​ជា​មាន​កំណប់​មែន​ហើយ។ តើ​អ្នកណា​ទៅ​ហ្ន៎​បាន​ជា​មក​ពន្យល់​សប្តិ​ប្រាប់​មនុស្ស​មួយ​ភូមិ​យ៉ាងនេះ?

«អ៊ើ! អា​អ្នក​ជីក! ជីក​យូរ​ហើយ ឃើញ​កំណប់​នៅ​ហ្អា៎?» សំឡេង​នេះ​បន្លឺ​ចេញ​ពី​មាត់​មនុស្ស​ដែល​ឈរ​នៅ​ខាង​ក្រៅ ចូល​ទៅ​ជីក​កំណប់​មិន​ដល់។

«ប្រូស!» កុំច្រឡំ! មិន​មែន​ផ្លែ​ត្នោត​ទុំ​ជ្រុះ​ធ្លាក់​ត្រូវ​ក្បាល​ហ្វូង​មនុស្ស​ទេ។ គឺ​សំឡេង​បុរស​ពីរ​នាក់​ដាល់​គ្នា​ដួល​ច្រងាប់​ច្រងិល។ ឱ! ផ្លែ​ត្នោត​អើយ ធ្លាក់​ត្រូវ​ក្បាល​អា​ពីរ​នាក់​ហ្នឹង​ឱ្យ​បែក​អំពិល​អំពែក​ទៅ​មើល៍!

«នែ៎! ឈប់​វ៉ៃ​តប់​គ្នា​ទៅ​អា​រំបល់​យក៍! ពួក​អ្ហែង​ប្រយ័ត្ន​កាប់​គ្នា​ងាប់ ខាន​បាន​កំណប់។» ឮ​អ៊ំ​ស្រី​ម្នាក់​ដាស់​តឿន ទើប​អា​ពីរ​នាក់​នោះ​ឈប់​វ៉ៃ​គ្នា រួច​ត្រឡប់​ទៅ​ច្របូក​ច្របល់​នឹង​គេ​ឯង​បន្ត​ទៀត។

«ផាំង!» កូន​ក្មេង​ស្រែក​យំ​ចាច។ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ងាក​ទៅ​មើល​ទិស​ដៅ​មួយ។ គឺ​នគរ​បាល​ម្នាក់​ធ្វើ​ឫក​សឿង​សម្បើម​ណាស់ ដៃ​កាន់​កាំភ្លើង​បាញ់​ទៅ​ឋាន​លើ​ក្ឌាំង រួច​ឱន​មុខ​សន្លឹមៗ វាត់​គ្រាប់​ភ្នែក​វ៉េវ​ទៅ​គ្រាប់​ភ្នែក​រាប់​មិន​អស់ ហើយ​បោះ​ដឹង​សម្តី​យ៉ាង​ឈ្លើយ​ថា «ឆាប់​ចេញ​ពី​ដំបូក​នេះ​ឱ្យ​អស់​ភ្លាម!…»

«ខ្យល់គរ!» សំឡេង​អ្នក​ភូមិ​ផ្អើល​ឆរ​ទៅ​មើល​យាយ​ចាស់​ម្នាក់​ដែល​ដួល​សន្លប់។

«ផាំង!» ស្នូរកាំភ្លើងលាន់ម្តងទៀត។ អ្នក​ភូមិ​ធ្វើ​ភ្នែក​ឡេម​ឡាម​ដាក់​គ្នា។ អា​នគរបាល​នោះ​ក៏​ស្រែក​ចំទាល «កុំ​រញ៉េច​រញ៉ក​ទៀត! នាំ​គ្នា​យក​យាយ​ខ្យល់​គរ​ទៅ​ផ្ទះ​គាត់​ទៅ! មនុស្ស​ជិត​ងាប់​ហើយ មិន​ព្រម​ជួយ​គ្នា​ទេ! ហើយ​កូន​ចៅ​អាណា​ស្រែក​យំ​ឱ្យ​ទ្រហឹង​ហ្នឹង ឆាប់​យក​ទៅ​ឱ្យ​បៅ​ឱ្យ​អី​ទៅ! យី! ជ្រើម​នោះ​ជ្រើម! កំណប់​ស្អី​មក​នៅ​កណ្តាល​វាល​ស្រែ​ហ្នឹង? ឆាប់​ទៅ​ផ្ទះ​ឱ្យ​អស់​ភ្លាម!»

«មិនភ្លើទៅទេ! ម៉េច​ប្រុង​យក​កំណប់​តែ​ម្នាក់​ឯង​អ្ហេះ?» សំឡេង​យុវជន​ក្លាហាន​ម្នាក់។

«ផាំង!» យុវជន​ក្លាហាន​ឡើង​ស្វាយ​បបូរ​មាត់។ នគរបាល​អាង​កាំភ្លើង ស្រែក​ឮ​ឡូងៗ​ទៀត «អ្ហែង​អាង​អី​ថា​ឱ្យ​អញ? នេះ​ជា​បញ្ជា​របស់​លោក​មេឃុំ! ឥឡូវ​យើង​ប្រាប់​ជា​ចុង​ក្រោយ ប្រញាប់​ទៅ​ផ្ទះ​ឱ្យ​អស់។ មាន​កំណប់​ឬ​គ្មាន ទុក​ឱ្យ​ក្រុម​ការងារ​ឃុំ​សង្កាត់​គេ​ធ្វើ​ការ។ វា​មិន​មែន​ជា​រឿង​ដែល​អ្នក​ភូមិ​គ្រប់​គ្នា មក​ជីក​ដណ្តើម​គ្នា​អ៊ីចឹង​ទេ។ បើ​មាន​កំណប់​មែន លោក​មេ​ឃុំ​ប្រាកដ​ជា​យក​ទៅ​រាយការណ៍​ដល់​ថ្នាក់​លើ​បន្ត ព្រោះ​វា​ជា​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ជាតិ ហើយ​ក៏​គង់​តែ​យក​មក​អភិវឌ្ឍ​ភូមិ​ឃុំ​ដដែល​ទេ។»

អ្នកភូមិស្ងាត់ជ្រាបលែងមាត់ក រួច​បើក​ផ្លូវ​ឱ្យ​ក្រុម​ការងារ​ប្រទេស​ជាតិ ដើរ​ចូល​ទៅ​ជីក​ដំបូក​តាម​ក្បាល​ចិត្ត។ លោក​មេឃុំ​និង​ប្រពន្ធ​ធ្វើ​មុខ​ឆ្លេឆ្លា​ដូច​មេ​ខ្លា​ឃ្លោក។ ឯ​មេ​ភូមិ​វិញ​ខំ​ដើរ​ទៅ​ញញឹម​ញញែម​ដាក់​ថ្នាក់​លើ «កុំ​តែ​បាន​លោក​មេឃុំ​មក​ទេ! បើ​ឱ្យ​អ្នក​ភូមិ​ប្រជ្រៀត​គ្នា​គ្មាន​ដឹង​ខ្យល់​អ៊ីចឹង មិន​ដឹង​ថា គិត​បែង​ចែក​កំណប់​យ៉ាងម៉េច​កើត​ឡើយ។»

«អើ! បើមានកំណប់មែន ចាំ​ខ្ញុំ​ចែក​ឱ្យ​លោក​ឯង។ ប៉ុន្តែ​តើ​ពិត​ជា​មាន​កំណប់​មែន​អ្ហេះ?»

«បាទ! ប្រាកដ​ណាស់! អ្នក​ភូមិ​ទាំង​អស់​សុទ្ធ​តែ​យល់​សប្តិ​ឃើញ​ដូច​គ្នា ហើយ​ខ្ញុំ ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ កូន​ខ្ញុំ​បី​នាក់​ទៀត​ក៏​សុទ្ធ​តែ​យល់​សប្តិ​ឃើញ​គេ​ប្រាប់​កំណប់​នេះ​ដែរ។ បើ​សិន​ជា​លោក​មេ​ឃុំ​រស់​នៅ​ភូមិ​នេះ ក៏​ច្បាស់​ជា​បាន​យល់​សប្តិ​​នឹង​គេ​ឯង​ដែរ​មិន​ខាន។ តែ​ឆ្ងល់​ដែរ! បើ​ប្រាប់​កំណប់ ម៉េច​ចាំ​បាច់​ប្រាប់​មនុស្ស មួយ​ភូមិ​អ៊ីចឹង?»

អូ! អ្នក​ភូមិ​​ទាំង​ឡាយ​មិន​ទាន់​នាំ​គ្នា​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ​ទេ នៅ​តែ​ឈរ​រេរាៗ ក្រឡឹង​អ្នក​ជីក​កំណប់​ហ្នឹង​ដដែល។ ពួក​គេ​ប្រហែល​ជា​គិត​រៀងៗ​ខ្លួន​ថា វា​គ្មាន​អាណា​សម្បូរ​គ្រាប់​កាំភ្លើង​បាញ់​សម្លាប់​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ទេ ហើយ​បើ​ទុក​ជា​បាញ់ ក៏​បាញ់​អ្នក​ដទៃ​មុន​ខ្លួន​ដែរ។ ចំណែក​ខ្ញុំ​ឯណេះ​អស់​ពី​ឈរ​មើល​គេ​ភ្លឹក​ភ្លាំង​មួយ​សន្ទុះ ក៏​ល្មម​អស់​ចិត្ត​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ​ដែរ ស្រាប់​តែ «ឃើញ​ហិប​ដែក​មួយ​ហើយ!»

ឮសំឡេងនេះ មេឃុំ​ក៏​ស្រែក​បញ្ជា​យ៉ាង​រំភើប «ឆាប់​លើក​មក៍! ទុក​ឱ្យ​អញ​បើក​ដោយ​ផ្ទាល់​ដៃ!»

អ្នកភូមិ​ជ្រួល​ជ្រើម​រត់​ទៅ​មើល​មេ​ឃុំ​បើក​ហឹប។ ខ្ញុំ​គិត​ថា កំណប់​ស្អី​ក៏​កំណប់​ទៅ! មនុស្ស​ច្រើន​យ៉ាងនេះ​វា​គ្មាន​សល់​ចំណែក​ខ្ញុំ​ទេ។ ខ្ញុំ​ដើរ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ​ធ្វើ​មិន​ដឹង… បាន​ប្រមាណ​បី​នាទី…

«គ្រាំង!!!» មិន​មែន​ស្នូរ​គ្រាប់​កាំភ្លើង​ទេ!

ឱន​ត្រចៀក​មក​ខ្ញុំ​ខ្សឹប​ប្រាប់ «…គឺ…កំណប់…មីន!»

 

ភ្នំពេញ កក្កដា ២០០៧

ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច ចេញលក់ហើយ!

 

កុល​ធី​តា​ផ្កា​រោយ​(៥ចប់)

« ​​​ដើរ​លក់​​វីតាមីន​ស៊ី​​ទៀត​ហើយ​ឬ?» នាងធ្វើ​មុខ​ធុញ​ទ្រាន់​ដាក់​សង្សារ​ «​​នី​ដើរ​ចែក​ចាយ​​ឲ្យ​ម៉ូយ​​​​ពេញ​​​មួយ​ថ្ងៃ​ហើយ​ ហត់​ខ្លាំង​ណាស់! នី​សុំ​សម្រាក​សិន​ណា​… ចាំ​ថ្ងៃ​ស្អែក​សឹម​ទៅ​ទៀត!»

ស្រស់​ស្រី ​​​អង្វរករ​​សង្សារ​​នៅ​មុខ​រង្គ​សាល​។ ដៃ​តោង​បុរស​ជាប់​ ដូច​កូន​ក្មេង​​កំពុង​អង្វរ​​មនុស្ស​ចាស់​។

វីរៈ​ដក​​ដង្ហើម​ធំ​​​លាន់​សូរ​ឃូរ​ សម្លឹង​មុខ​តូច​តន់​​យ៉ាង​​ទើស​ទាល់​​ «​​កុំ​ក្បាច់​ក្បូរ​ច្រើន​ពេក​​ គិត​ថា​ខ្លួន​ឯងគួរ​ឲ្យ​ស្រលាញ់​ណាស់​ឬ បាន​ជាមាន​សិទ្ធិ​រើស​? យើង​មាន​ការងារ​ឲ្យ​​​ធ្វើ​ក៏​ធ្វើ​ទៅ​ ធំ​ៗ​អស់​ហើយ​​ល្មម​ជួយ​គ្នា​​ធ្វើ​ការ​រក​ស៊ី​បាន​ខ្លះ​​ហើយ!» សម្តី​របស់​គេ​​ខុស​ប្លែក​ពី​ពេល​​ថ្មី​ៗ​ស្រឡះ​។

កុលធីតាផ្ការោយ(៤)

ក្នុង ​ទី​កន្លែងដែលមាន​តែ​ភ្លើង​ពណ៌​ ​ កក​កុញ​ ណែន​ណាន់ ​តាន់​តាប់​​ ទៅ​ដោយ​មនុស្ស​​ម្នា​នៅពេញបន្ទប់​តូច​ៗ​ទាំង​អស់ក្នុងទី​​​​​កន្លែង​នេះ​ មាន​ទាំង​ស្រាបៀរ​ ថ្នាំ​ ​និង​មនុស្ស​ស្រវឹង​… ទាំង​ដែល​វា​​គួរ​តែ​ជា​កន្លែង​គ្រោះ​ថ្នាក់​​សម្រាប់​​​កូន​បក្សី​​​តូចដូច ​រជ្ជនី​… តែ​នាង​បែរ​ជា​ទទួល​អារម្មណ៍​ថា ​វា​ជា​ពិភព​លោក​ថ្មី​មួយ​​ដែល​សាង​ឡើង​​ជា​ពិសេស ​​សម្រាប់​មនុស្ស​មាន​ទុក្ខ​​ដូច​នាង…

រង្គ​សាល​… ទី​កន្លែង​ដ៏​សែន​មនោរម្យ​ ក្សេម​សុខ​ សម្រាប់​បណ្តា​យុវវ័យ​​ទាំង​ឡាយ​។

«​បង​រៈ! អរ​គុណ​បង​រៈ​ខ្លាំង​ណាស់​​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​នី​បាន​ឃើញ​ពិភព​លោក​ថ្មី​ៗ​​ច្រើន ​យ៉ាង​នេះ​!»  នាងតូច​ញញឹម​ដាក់​សង្សារ​កំលោះ​ដោយ​ក្តី​ស្នេហា​។

កុលធីតាផ្ការោយ(៣)

«​កូន​នី​! កូន​ទៅណា​ហើយ?» លោក​ប្រសិទ្ធិ៍​តាម​រក​កូន​ស្រី​ខ្លួន​ឯងពេញ​ផ្ទះ​… គាត់​ចាប់​ផ្តើម​ទទួល​អារម្មណ៍​មិន​​សូវ​ស្រួល​ និង​ញាប់​ញ័រ​​ក្នុង​ចិត្ត​ ព្រោះ​បារម្ភ​ពី​កូន​ស្រី​តែ​ម្នាក់​របស់​ខ្លួន​។

គាត់​រត់​ទៅ​ប្តឹងប៉ូលីស​ជា​បន្ទាន់​… ព័​ត៌​មាន​​ចេញ​ផ្សាយ​តាម​កាសែត​ព្រោង​ព្រាត​ «​កូន​ស្រី​របស់​ពាណិជ្ជករ​ធំ​រត់​ចេញ​ពី​ផ្ទះ!» គាត់​អាប់​មុខ​អាប់​មាត់​លក់​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​កិត្តិ​យស​​ខាង​ផ្នែក​សង្គម​ យ៉ាងខ្លាំង​​ ដោយ​នរណា​ៗ​ក៏​នាំ​គ្នា​សម្លឹង​មក​ថា គាត់​គឺ​ជា​បិតានៃ​ក្មេង​កំព្រា​​  តែ​​ ត្រលប់​​​​ក្លាយ​ជា​ឪពុក​ដែល​ចិញ្ចឹ​ម​កូន​មិន​កើត​​ បណ្តោយ​ឲ្យ​​កូន​ស្រី​រត់​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​បាន​យ៉ាង​ងាយ​ស្រួល​។​

តំណែងស្នេហ៍​រាជិនី

នៅមុខវត្តបទុមវតី មាន​អ្នកដើរហាត់ប្រាណ អ្នកលក់នំចំណីអាហារ អ្នកសូមទាន ក្មេង​តូច​ខ្លះ​រុញ-ខ្លះ​យួរ​​ធុង​ទឹក​សុទ្ធ ដើរ​ចុះ​ឡើងទៅមកឥតដាច់រយៈ។ ក្រោមដើមពោធិ៍​ខ្យល់ជំនោរត្រជាក់ នា​សិសិររដូវ បាន​បក់​មក​ប្រលែង​លេង​​រំពើតរំពើន​នឹង​ដង​ខ្លួន​ប្រាណ​របស់ខ្ញុំ សក់​របស់​ខ្ញុំបានពត់​ពេន​អែន​អន​ទៅតាម​កម្លាំង​ខ្យល់ ដៃទាំង​គូ​របស់​ខ្ញុំ​​កំពុង​ក្រសោប​វណ្ណកម្ម «តំណែងស្នេហ៍រាជិនី» ដែល​ជា​ពន្លក​ស្នា​ដៃ​ដ៏ក្មេងខ្ចីរបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំបង្វិលមកក្រប​ខ្នង​សៀវភៅ​ មានសរសេរ​អក្សរ​​ថា៖

«សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជា​អ្វី? ជាស្នេហា ? ជាការលះបង់? លះបង់អ្វី? ពេលវេលា និង អាយុ ជីវិត ?​… ជួន​កាល  យើងស្រឡាញ់ គេ តែ គេមិនស្រឡាញ់យើងវិញ មានពេលខ្លះ គេ ស្រឡាញ់ យើង ប៉ុន្តែ យើង​ពុំ​ស្រឡាញ់ គេវិញក៏មាន ។

សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺចង់ឲ្យ  មនុស្ស ដែល យើងស្រឡាញ់ទទួល បាននូវសេចក្តីសុខ ទោះបី ជា គេមាន ក្តីសុខ ជា មួយបុគ្គល ទី៣ ក៏យើង នៅតែ ស្រឡាញ់ គេដែរ… បើ យើង ស្រឡាញ់ គេ ពិតប្រាកដ មែន យើង​គ្មាន​សិទ្ធិ បៀតបៀន គេថែម ទៀត… បើមិនដូច្នេះ មានន័យ ថាយើង ពុំ ស្រឡាញ់ គេពិតនោះទេ។

គ្រប់អ្វី ទាំងអស់ របស់ មនុស្ស ដែល យើងស្រឡាញ់មាន​ គឺជាទី ស្រឡាញ់ របស់យើង។ អំពើល្អ របស់គេ គួរឱ្យសរសើរ និងគោរ ព ស្រឡាញ់ ឯអំពី អាក្រក់ របស់ គេ​នោះ​ គឺ​គួរ​ឱ្យ​អាណិត អាសូរ​ និង​ចង់​ជួយ​កែប្រែ។

យើងស្រឡាញ់ នរណាម្នាក់ មិន សង្ឃឹម រំពឹងថា ចង់បានអ្វី ពីគេមកវិញ ឬចង់ផ្តល់ អ្វីឱ្យ គេ នោះ ក៏ ទេ ដែរ គឺចង់មាន ន័យ ថា បន្ទាប់ ពីយើងទាំងពីរជួបជុំគ្នា អ្វីៗត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរ ចំណុចទន់ ខ្សោយ​ខ្វះ​ខាត​នឹង ត្រូវ បាន កែ ប្រែ បំពេញ ឱ្យបានល្អប្រសើរឡើង ។

ជីវិតរបស់អ្នករស់នៅមិនយូរប៉ុន្មានទេ។ ចូរស្រឡាញ់មនុស្ស ដែលស្រឡាញ់អ្នក។ សូម ចង ចាំ ថា ជីវិតរបស់អ្នក មិន ប៉ុន្មានយូរនោះទេ តើអ្នក មានពេលវេលាឯណា ទៅ ស្រឡាញ់ មនុស្ស ដែល មិន​ស្រឡាញ់​អ្នកនោះ?…»